آگاهی، نگرش و تجربه ی برخورد نسبت به کودک آزاری در دندان پزشکان شهر اصفهان

مقدمه: دندان پزشکان از جایگاه ویژه ای برای تشخیص و گزارش دهی موارد کودک آزاری برخوردارند، زیرا بیش از نیمی از موارد کودک آزاری در ناحیه سر و گردن اتفاق می افتد. هدف مطالعه ی حاضر بررسی دانش، نگرش وتجربه ی برخورد دندان پزشکان پیرامون موارد کودک آزاری و بی توجهی بود. مواد و روش ها: پژوهش انجام شده توصیفی- تحلیلی بود. نمونه گیری آن به صورت چند مرحله ای (خوشه ای- سیستماتیک) از مطب ها و درمانگاه های شهر اصفهان و هم چنین دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. ابزار پژوهش یک پرسش نامه خود ایفا بوده که از 134 دندان پزشک عمومی و 40 متخصص دندان پزشکی اخذ گردید. داده های به دست آمده با آنالیزهای اسپیرمن، پیرسون، واریانس یک طرفه و فریدمن در سطح اطمینان 95/0 بررسی شد. یافته ها: آگاهی دندان پزشکان راجع به انواع و علایم کودک آزاری پایین بود. دندان پزشکان نگرش مطلوبی پیرامون این موضوع در دندان پزشکی داشته و تمایل زیادی برای تشخیص و گزارش دهی موارد مشکوک آن به مراجع قانونی نشان دادند (میانگین نمره ی نگرش 1/15 از 20بود). زنان اهمیت این موضوع را در دندان پزشکی بیش تر درک می کردند و تمایل بیش تری به گزارش دهی موارد آن داشتند (03/0 = p value ). تجربه ی برخورد دندان پزشکان با موارد کودک آزاری در بیماران شان 5/11 درصد بود که تنها یک نفر( 5 درصد) برخی از موارد را گزارش نموده بود. مهم ترین دلایل گزارش نکردن توسط دندان پزشکان، عدم قطعیت از رخ دادن آزار و نداشتن دانش و آگاهی کافی در این زمینه بود. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، دندان پزشکان نسبت به کودک آزاری آگاهی پایین، نگرش بالا و تجربه اندکی داشتند. افزودن واحدهای درسی مورد نیاز به برنامه ی آموزشی و آموزش دندان پزشکان در بازآموزی های علمی توصیه می شود.